En daar stond ik dan.

“En daar stond ik dan. Bij de douane op Schiphol. Met mijn 15-jarige zoon en zijn puberale perikelen. We hadden het nog nooit bij de hand gehad. Dit was namelijk de eerste keer, sinds de scheiding, dat mijn ex-partner of ik alleen met onze zoon naar het buitenland ging.

De douanebeambte keek me verontschuldigend aan maar ze kon ons echt niet doorlaten. Ik belde de reisorganisatie en kreeg gelukkig een vriendelijke begripvolle dame aan de telefoon. Nadat ik verteld had wat er aan de hand was, zei ze dat ze uit zou gaan zoeken of we een vlucht later konden nemen. Ondertussen belde mijn zoon zijn moeder en nadat hij het haar had verteld kreeg ik de telefoon in mijn handen geduwd. Ik vertelde haar dat ik blijkbaar toestemming van haar nodig had om alleen met onze zoon naar het buitenland te mogen reizen. Ze stelde me gerust en zei dat het wel goed zou komen.

Ik werd door de dame van de reisorganisatie gebeld. Ze vertelde me blij dat het gelukt was om onze tickets om te boeken naar een vlucht later en vroeg me of mijn zoon en ik naar de infobalie in de vertrekhal wilde komen. Dan konden ze daar alles in orde maken

Ondertussen appte mijn ex dat ze het toestemmingsformulier op de website van de rijksoverheid had gevonden en geprint. Ze zou meteen naar het gemeentehuis gaan om een Uittreksel Basisregistratie Personen met oudergegevens van hun zoon op te halen. Een kopie van haar paspoort en de echtscheidingsbeschikking waaruit ons gezamenlijk gezag blijkt, had ze al gemaakt. Ze vroeg me of het omboeken was gelukt. Ik appte dat ik bij de infobalie in de vertrekhal de boardingpasses op kon halen en dat we de eerstvolgende vlucht van drie uur later zouden nemen. Ze reageerde met een duim. Tjonge, zo enorm als ik me aan die duim kon ergeren, zo blij was ik er nu mee. Ik appte een bosje bloemen terug.

Samen met mijn zoon kwam ik aan in de vertrekhal en vonden de balie van de reisorganisatie. Daar lagen de nieuwe boardingpasses al klaar voor ons.

Mijn telefoon ging, mijn ex. Ik nam op en ze vertelde dat ze met alle paperassen onderweg was naar Schiphol. Ik kon haar wel zoenen! Wachtend op de afgesproken plek dwaalden mijn gedachten naar de tijd van de echtscheiding. Wat hebben we elkaar het leven in die tijd zuur gemaakt. En eigenlijk alleen maar omdat we geen oog hadden voor elkaars en onze eigen emoties. Pas toen we merkten dat onze zoon ons allebei steeds meer op afstand hield, realiseerden we ons dat we échte hulp nodig hadden. Het online scheiden werkte niet voor ons. We besloten om naar een mediator te gaan die niet alleen oog voor de zakelijke kant van de scheiding had maar vooral ook voor de emotionele kant.

“Pap! Daar is mama.” Mijn zoons kreet van blijdschap bracht me weer terug in het nu. Hij wilde haar wel om de nek vliegen, maar hee… dat kan natuurlijk niet en plein public! We zochten een plekje aan een tafeltje in een koffietentje om het toestemmingsformulier samen in te vullen. Ik bedankte haar met een knuffel. Ze zei met een dikke knipoog dat ze het alleen maar uit eigen belang deed omdat ze anders een week langer met die puber opgezadeld zat.”

Als je een gescheiden ouder bent, krijg je nogal eens te maken met dingen waarvoor meer nodig is dan wanneer je samen bent. Laat je goed informeren door een mediator. Zodat je niet voor onaangename verrassingen komt te staan. Gelukkig zien de ex-partners in het verhaal hierboven dat het goed gaat met hun zoon als zij niet alleen in hun eigen belang maar ook in dat van hun zoon en van de ander kunnen handelen.

Loopt het tussen je ex en jou niet zo soepel? Neem dan contact met mij op. Vaak is een gesprek al voldoende om weer als ouders samen verder te kunnen. En geloof me, dat is de investering meer dan waard!