Mijn ex is dood

Enkele weken geleden overleed de vader van mijn kinderen, mijn ex-partner.

Het is zo’n 22 jaar geleden dat ik van hem scheidde. Het huwelijk verdiende allesbehalve een schoonheidsprijs.

De scheiding was zo gepiept. De rechter besloot mij alleen het gezag over te kinderen te geven. En als ik had gewild, had ik het voor elkaar kunnen krijgen dat hij de kinderen nooit meer zou zien. Maar ergens in mijn hoofd zei een stemmetje: “Denk aan wat je kinderen nodig hebben!”

Dat was het moment dat ik besefte dat mijn gevoelens van haat en wrok richting mijn ex-partner van mij waren, niet van mijn kinderen. Ik had niet het recht om de kinderen omwille van mijn wroeging het contact met hun vader te ontzeggen. Hij was hun vader, en zou dat altijd zo blijven.

(tekst loopt door onder de afbeelding)

De jaren na de scheiding gaf ik de kinderen de ruimte om het contact met hun vader in te vullen zoals zij dat wensten. Helaas kregen de kinderen regelmatig teleurstellingen te verwerken. Het niet op komen dagen, nauwelijks aandacht voor hen hebben, geen belletje op hun verjaardagen.

Het maakte dat de kinderen – uit zelfbescherming – steeds meer afstand van hun vader namen. Zich afvroegen of hun vader wel van hen hield. Of zij wel belangrijk voor hem waren. En toch zorgde hun loyaliteit ervoor dat zij telkens weer een poging waagden om hetgeen ze zo van hem nodig hadden, te vinden.

Loyaliteit is iets moois. Een biologisch bepaald proces. Bedoeld om ervoor te zorgen dat kinderen van beide ouders meekrijgen wat zij nodig hebben. Iets wat hen helpt om hun eigen identiteit te vormen.

Maar oh wat kan diezelfde loyaliteit zorgen voor verdriet en pijn. Als ouders niet in staat zijn om hun kinderen te geven wat zij écht nodig hebben: onvoorwaardelijke liefde en onvoorwaardelijke acceptatie van wie zij zijn.

Dit speelt zeker niet alleen bij kinderen van gescheiden ouders. Ook bij kinderen uit complete gezinnen kan loyaliteit ervoor zorgen dat zij zich nog heel lang – of misschien wel de rest van hun leven – emotioneel afhankelijk van hun ouders voelen.

Maar goed, nu wijk ik af van mijn verhaal. Die drive toch!

(tekst loopt door onder de afbeelding)

Dat de vader van mijn kinderen niet oud zou worden, werd een aantal jaar geleden al duidelijk. De kinderen worstelden er continu mee. “Moet ik er dan nu wél naartoe gaan terwijl ik van tevoren weet dat ik toch weer teleurgesteld word?” Niemand kon hen het juiste antwoord geven. Ik heb ze geadviseerd om vooral stil te staan bij wat goed voor hen is. Zowel op korte als op lange termijn. In het licht van: ‘je kunt beter spijt hebben van de dingen die je wel gedaan hebt dan van de dingen die je niet gedaan hebt.’ En of dat het goede advies is geweest, geen idee!

Het moment dat de kinderen het bericht kregen dat hun vader was overleden, zijn ze er meteen naartoe gegaan. Ze hebben in de week tussen zijn overlijden en de uitvaart alles met heel veel respect voorbereid. De uitvaart, het definitieve afscheid, was intens verdrietig voor ze. Het besef dat de kans nu echt nul is dat ze ooit nog kunnen krijgen waar ze zo’n behoefte aan hadden, komt hard binnen.

Wat deed het mij pijn om dit enorme verdriet en de worsteling van mijn kinderen te voelen. Het rammelt aan mijn grootste verdriet: mijn kinderen zijn niet in een compleet gezin vol liefde en veiligheid opgegroeid, zelfs niet in twee huizen. En ja, ik weet dat ik daar niet alleen verantwoordelijk voor was. En nee, ik voel me niet schuldig dat ik van de vader van mijn kinderen ben gescheiden.

En, het is mijn allergrootste verdriet. Altijd aanwezig. Meestal op een veilig plekje in de achtergrond van mijn dagelijks leven. En nu even wat meer op de voorgrond. En dat is oké. Het maakt dat ik heel intens voel waarom ik doe wat ik doe: scheidende ouders bewust maken dat kinderen beide ouders nodig hebben om zich tot volwaardige volwassenen te kunnen ontwikkelen.

Ik ben waanzinnig trots op mijn kinderen omdat zij het afscheid van hun vader op hun eigen manier vorm geven. Zoals zij dat nodig hebben. Voor nu en voor in de toekomst. ❤️