Er is altijd weer een morgen
Toen ik vorige week genoot van een weekje vakantie op Texel, keek ik de film Demain Tout Commence met acteur Omar Sy (Intouchable en Lupin). En mèn, wat kwam die binnen zeg. Ik voelde boosheid en verdriet tegelijkertijd. Boosheid richting ouders en verdriet voor het kind.
Even het verhaal in het kort met een waarschuwing (!) voor een spoiler alert: Samuel (Sy) wordt op een dag een baby van 3 maanden in zijn armen gelegd van Kristin uit Londen waarmee hij in zijn geliefde Zuid-Frankrijk het bed mee heeft gedeeld en bij haar een kind zou hebben verwekt. De vrouw verdwijnt met een taxi en laat het meisje bij hem achter.
Samuel weet zich geen raad en besluit om met de baby naar Londen te reizen en Kristin op te sporen. Dat loopt anders dan gepland. Hij spreekt nauwelijks Engels en kan zich dus niet redden in Engeland. Als hij een filmmaker ontmoet die vloeiend Frans spreekt, ziet zijn toekomst en dat van zijn dochter Gloria er rooskleuriger uit.
(tekst loopt door onder de afbeelding)
Na acht jaar hebben Samuel en Gloria een fijn leven. Hij heeft een goede carrière opgebouwd, een eigen huis én hij heeft nog steeds dezelfde levensfilosofie: Demain Tout Commence (Er is altijd weer een morgen) wat maakt dat hij samen met Gloria een feestje van het leven maakt. Het ontbreekt haar aan niets, maar ze komt weinig op school.
Gloria krijgt in de acht jaar regelmatig een mail van haar moeder Kristin, die als geheim agent de hele wereld zou rondreizen. Althans, dat is wat Samuel zijn dochter Gloria graag wil doen geloven, door die mailtjes uit naam van Kristin te schrijven. Hij deelt de mailtjes via Facebook Messenger met Kristin, maar de status van die berichten blijft al die jaren ‘niet gelezen’.
Tot hij op een dag ziet dat alle berichten een voor een gelezen worden. Samuel springt een gat in de lucht en besluit Kristin ergens in Londen te ontmoeten en haar bij te praten over Gloria en op welke manier hij haar in het leven van haar dochter een plekje heeft gegeven. Uiteindelijk pakt het anders uit dan Samuel verwachtte. Kristin heeft namelijk een nieuw leven opgebouwd, waarin ruimte is voor Gloria. Kristin wil Gloria bij Samuel weghalen en haar terug claimen.
Een nare gerechtelijke procedure volgt.
En dat is precies waar het verhaal mij zo raakt. Want tijdens de procedure gaat het eigenlijk alleen maar over de belangen van de ouders. Moeder is acht jaar buiten beeld geweest en vindt dat ze het recht heeft om tijd met haar dochter in te halen. Vader daarentegen wil de situatie voor zijn dochter houden zoals die was en een omgangsregeling voor moeder.
Pas als duidelijk wordt dat Gloria door een ongeneeslijke ziekte niet lang te leven hebt, zijn beide ouders in staat om al hun zelfzuchtigheid los te laten en hun dochter centraal te stellen.
(tekst loopt door onder de afbeelding)
Natuurlijk besef ik me dat dit verhaal enerzijds gedramatiseerd en anderzijds geromantiseerd is. En toch zie ik tijdens trajecten in mijn werk veel gelijkenissen in de onderliggende motieven die het proces (vaak onbewust) sturen. Om die reden zijn het bewust maken en inzicht geven een van de belangrijkste aspecten van mijn werk.
